Rozdział 4

   Budzę się o czwartej, nie ma go obok. Przecieram oczy, zakładam coś na siebie i wychodzę na korytarz. W salonie świeci się mała lampka, On stoi na balkonie. Jego sylwetka niewyraźnie rysuje się w nikłym świetle padającym z pomieszczenia. Podchodzę do niego i przytulam się. Stykam policzek z jego nagimi plecami, czuję, że przechodzi go dreszcz.

- Czemu tu stoisz, jest cholernie zimno. – Mówię cicho, nie chcę zakłócać panującego naokoło spokoju.

- Musiałem pomyśleć, świeże powietrze dobrze mi robi. Poza tym nie chcę zanieczyszczać wam mieszkania dymem.

- Nie wiedziałam, że palisz.

- Nie palę. – Mówi twardo, a do mnie dociera, że jemu też nie jest lekko. Do tej pory koncentrowałam się na tym, że Was stracę. Byłam egoistką. A w tej całej sytuacji jest jeszcze On. Jemu jest jeszcze gorzej. Bo Ona nie jest moją przyjaciółką, nawet jej nie znam. Fakt, już wiele razy starałam się popatrzeć na to z jej punktu widzenia. Jak ja bym się czuła, gdybym dowiedziała się, że mnie zdradzasz. Mogłabym mieć wyrzuty sumienia, chociażby ze względu na damską solidarność. Ale Ty jesteś jego przyjacielem, a On tak Cię rani. Zżerają go wyrzuty sumienia, ale podobnie jak ja, nie ma siły się z tego wyrwać.

   Gasi papierosa w popielniczce, odwraca się do mnie i chwyta moją twarz w dłonie. Gładzi mnie po policzkach, intensywnie wpatruje się w oczy. Uśmiecham się delikatnie, chcę jakoś dodać mu otuchy.

- To jest chore. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym teraz wrócić do siebie i nigdy już tu nie przyjść. Byłbym gotów zakończyć naszą znajomość, mógłbym kompletnie się od niego odciąć. Byleby tylko już dłużej nie wbijać mu noża w plecy. Chciałbym to wszystko ułatwić. Sobie i tobie. Bo widzę jak się męczysz i to sprawia mi największy ból. I ta świadomość, że on kiedyś się dowie. I nas znienawidzi. – Bierze głęboki wdech, a ja walczę z łzami. Po chwili ponownie się odzywa. – Nie jestem w stanie z ciebie zrezygnować. Nie mogę sobie wyobrazić, że nie będę czuł twojego dotyku, chociażby przez chwilę. Jestem cholernym egoistą, ale po prostu nie mam w sobie takiej siły. – Kończy smutno, po czym mija mnie i kieruje się do środka. Zostaję sama na balkonie, wyjmuję papierosa i zapalam. Dym mnie uspokaja, już nie czuję napływających mi do oczu łez. Podchodzi, całuje mnie w głowę, a po chwili słyszę trzask drzwi. Wzdycham, wracam do łóżka i resztę nocy spędzam sama, zastanawiając się, dlaczego jestem taką suką.

   Dzwonisz rano. Pytasz, czy był, czy wziął płyty, co robiłam wieczorem, czy żałuję, że nie pojechałam, tak bardzo jak on, jakie mam plany na dziś. Mam ściśnięty żołądek, bo tylko na dwa pierwsze pytania odpowiedziałam całkiem szczerze. Rozmawiamy krótko, wymiguję się zajęciami. Kiedy się rozłączasz, jestem w rozsypce. Czuję się paskudnie brudna, jakby wszystkie kłamstwa, których chyba było z milion w zaledwie jednej, dziesięciominutowej rozmowie, zostawiły po sobie brudne smugi. Pozwalam kilku pojedynczym łzom spłynąć swobodnie po policzku, a potem, kiedy wreszcie biorę się w garść, gotowa przeżyć kolejny, pełen obłudy dzień, idę do łazienki, maluję się i wychodzę z mieszkania.